All posts by farukseckin

farukseckin.com
Yazılar

Yüzbaşı RAGIP VE ERICA

Leave a comment

Ragıp Selanikli’ydi…
Mustafa Kemal’le akrandı, 1881 doğumluydu, askeri tıbbiyeden mezun oldu, hekim yüzbaşıydı.
Eğitim için Almanya’ya gönderildi.
Görev yaptığı hastanede Erica’yla tanıştı, hemşireydi, beline kadar örgü sarı saçlı, tipik Alman güzeliydi.
Ragıp’ın aklı başından gitti, kaçamak bakışlarla kendisini süzen o mavi gözlere kelimenin tam manasıyla vurulmuştu.
Ragıp da filinta gibi delikanlıydı, üstelik Almanca’yı akıcı şekilde konuşuyordu, espriler mespriler, romantik cümleler filan, kızı bağladı, flört etmeye başladılar.
Doğrusu Erica da ilk günden gönlünü kaptırmıştı ama, mantığı engel oluyordu, Alman gerçekçiliği ağır basıyordu, çünkü, özellikle babasının ne cevap vereceğini çok iyi biliyordu, bir Türk’le bir Müslüman’la evlenmesine asla müsaade etmezlerdi, ayrıca, kendisi koyu bir hıristiyan sayılmazdı ama, bir Türk’le evlense bile din değiştirmek istemiyordu.
Ragıp dedi ki, babanı sen bana bırak, dinlerimiz konusunda ise düşündüğün şeye bak, ben seni böyle sevdim, sen beni böyle sevdin, birbirimizi neden değiştirelim ki?
Sonra gitti, bir buket çiçekle kapıyı çaldı, bizde gelenek böyledir dedi, Allah’ın emri peygamberin kavliyle Erica’yı istedi, sizi ikna etmek için ne demem gerektiğini günlerce düşündüm, inanın bulamadım, sadece şunu söyleyebilirim, kızınıza aşığım dedi.
Adeta sihirli iki kelimeydi. Zor, kolay oldu.
Medeni kimliğiyle, medeni cesaretiyle, aileyi etkilemişti, kayınpeder ikna oldu, peki dedi, hemen bir hafta sonra, Almanya’da evlendiler. Mutluluktan uçuyorlardı. Boy boy çocukların hayalini kuruyorlardı. Maalesef…
Osmanlı seferberlik ilan etti. Ragıp bir saniye bile tereddüt etmedi, vatan topraklarında kapışma başlarken, Almanya’da duramazdı, Erica’yı karşısına aldı, sana bunu yapmak istemezdim ama, gitmem lazım dedi, ölmezsem, bekle beni…
Erica hiç cevap vermedi, açtı yatak odasındaki dolabı, bavulu çıkardı, çoktaaan hazırlamıştı, gazete okuyan her Alman gibi elbette dünyanın nereye gittiğini biliyordu, Ragıp’a sarıldı, sen nereye ben oraya dedi…
İyi günde kötü günde, anca beraber kanca beraberdi.
İlk trenle İstanbul’a geldiler.
Ragıp lisan bildiği için Almanya’da zorlanmamıştı ama, Erica tek kelime Türkçe bilmiyordu.
Ev kiraladılar, Alman gelin açısından ne komşu vardı, ne akraba, ne tanıdık…
Üstelik, Ragıp’ın ailesi kendi ailesi kadar hoşgörülü olmamıştı, yabancı gelin kabul edilmemişti.
Ragıp her sabah Taşkışla hastanesindeki geçici görevine gidiyor, Erica eşi gelene kadar sokağa bile çıkmıyor, yapayalnız bekliyordu.
Dört ay kadar böyle geçti.
Ragıp, Çanakkale’ye, cepheye, başhekim yardımcısı olarak atandı.
Yine aldı Erica’yı karşısına, sana bunu yapmak istemezdim ama, gitmem lazım dedi.
Erica gülümsedi, çoktaaan bavulunu hazırlamıştı, söylemiştim sana dedi, sen nereye ben oraya…
Ragıp bir taraftan kendisini böyle bir kadınla tanıştırdığı için Allah’a şükrediyor, bir taraftan sevdiğini böylesine sürüklediği için vicdanen kahroluyordu.
At arabasıyla Çanakkale’ye geldiler.
Erica bu defa yalnız değildi.
Mesleğinin tam göbeğine gelmişti.
Sahra hastanesinde gönüllü hemşire olarak çalışmaya başladı.
Ev mev yoktu, baraka bile yoktu, sahra hastanesinin bitiğişinde çadırda kalıyorlardı, kuru ekmeğe talim ediyorlardı.
Gel gör ki…
Ömürlerinde böyle mutlu olmamışlardı. 24 saat, gece gündüz birlikteydiler, önemli olan buydu, olumsuz fiziki şartlar umurlarında bile değildi. Savaş patladı…
Ragıp devamlı ameliyattaydı, Erica kan revan içinde gazilerimizin başındaydı, yara sarıyor, ilaç veriyor, ana şefkatiyle kınalı kuzularımızın saçlarını okşuyor, öğrendiği bir kaç kelime kırık dökük Türkçesiyle moral kaynağı oluyordu, “ölmeyeceksin, yaşayacaksın, iyi olacaksın, sevdiğine kavuşacaksın” diyerek, paramparça evlatlarımızı hayata bağlamaya çalışıyordu.
Gazilerimiz Erica’ya “hemşire” diye seslenmiyordu, “ana hatun” adını takmışlardı. Can pazarındaki bu kahraman kadını, annelerinin yerine koymuşlardı. Hastaneden vakit bulduğunda, köylü kadınlarımızla birlikte çalışıyor, iğne iplikle Mehmetçik’in delik deşik kıyafetlerini onarıyor, çadır dikiyordu.
17 Aralık 1915, saat üç suları…
İngiliz keşif uçağı Eceabat’ın Yalova köyündeki hilal-i ahmer hastanesi üzerinde dolaştı. Adrese teslim koordinat belirliyordu. 10 dakika geçti geçmedi, İngiliz zırhlılarından bombardıman başladı. Çatısında 20 metre boyunda “kırmızı ay” bulunmasına rağmen, bile bile, tüm ahlaki kurallara aykırı olarak, hastaneyi hedef aldılar.
Ana Hatun orada hayatını kaybetti, tertemiz yüreğine şarapnel denk gelmişti. Ragıp yara almadan kurtuldu ama, Erica’nın cenazesini kucakladığı o saniyeden sonra yaşadı denilebilir mi, bilmiyorum.
Erica için askeri tören düzenlendi. Sevdiği adamın vatanında, vatanımızın bağrında, Yalova köyünde, şehitlerimizin yanında toprağa verildi. Kabrinin kitabesine Osmanlıca “ifa-yı vazife esnasında top mermisiyle terk-i hayat eden madam” yazıldı.
Çanakkale dediğin, duygusuz, ruhsuz, hamasi nutuklardan ibaret değildir.
Ayşesiyle Fatmasıyla Lindasıyla Ericasıyla, yarım kalan aşkların destanıdır…
Madam Erika olarak bilinen Anna Schwarz
Avusturya asıllı Alman Hemşire
Çanakkale Savaşında ilk kadın şehidimiz
Dr.Ragıp bey’in zevcesi..

Avusturya Milli Kütüphane arşivi, 1915..

Yazılar

Neyzen tevfik

Leave a comment

Neyzen Tevfik soğuk bir kış günü aç sefil ortada kalır.

Sığınır bir caminin şadırvanına ve bekler ki birisi onu görsün ve yardım etsin. Fakat hava soğuk gelen giden yok…

Çaresiz kalkar yerinden ve perperişan, kalacağı yere doğru yürümeye başlar.

O dönemin en varlıklı ailelerinden birinin gencecik oğlu askerden yeni gelmiştir ve O’nu görür ve halini anlar.

Genç adam o günün en büyük parasını cebinden çıkartır , takdim edecektir ama bir sorun vardır. Karşısındaki koskoca Neyzen Tevfik’tir.

Allah’ın deli ve veli bir kulu..!

Koca Neyzen’in sağı solu belli olmaz ki, bir bakarsın devlet başkanlarına kafa tutar bir bakarsın zamanın en zengin adamlarını yerin dibine sokar.

Delikanlı parayı buruşturup Neyzen’in ayaklarının dibine doğru hafifçe atar.. Sonra omzuna dokunup;

  • ‘Efendim paranızı düşürmüşsünüz . ” der.

Neyzen gözleri zaten hasta, zar zor açıyor göz kapaklarını ve çocuğa bakıyor. Anlıyor tabii ki inceliği, zerafeti.;

-Ah be çocuk, ah be evladım…

O düşen sizin pırlanta kalbinizdir..

Nezaket, insanlık ne güzel şey. .

Demek ki almanın da, vermenin de bir adabı varmış

Almanın değil vermenin zenginlik olduğunu bilenlere ve karşılıksız sevenlere..

Yazılar

Barack Obama

Leave a comment

Eğitimin önemi ve eğitime bakış Barack Obama geçenlerde izlediğim bir söyleşide çok ilginç bir tespit yaptı ve dedi ki ;
Babam yanımda değildi ama bana ışık tutan insan aslında annemdi …
Beni ileri taşıyan değerleri düşündüğüm zaman görüyorumki hepsi ona bağlanıyor…
Dürüst olmak , nazik olmak , faydalı olmak , sorumlu olmak , çok çalışmak , herkese saygılı davranmak.

Çok ilginçtir annesi boşandığı afrika kökenli eşini hiç bir zaman horlamıyor , kötülemiyor ve oğlu için zekasını ondan aldı diyebiliyor büyük bir mütevazilikle .
Her seferinde Obama’ya babasını iyi gösteren hikayeler anlatıyor …
Babamla ilgili tek bir kötü şey söylemedi diyor.
Ama bu sayede çok önemli bir şeyi de anladım diye ekliyor Obama ; o da çocuklarımın hayatında ne kadar çok olmak istediğimi.

İkinci ve belkide ilerideki hayatında en etkili ve temel olacak bir şeyi daha yapıyor annesi ..
Endonezya’ya ikinci evliliği vesilesiyle yerleştikten sonra oradaki eğitimin yeterli olmayacağını düşünerek oğlunu her sabah beşte uyandırıp , okula gitmeden ders çalıştırıyor ve o günkü müfredatın tamamını bıkmadan usanmadan tek tek öğretiyor…
Obama bunun için okul öncesi eğitim diyor .
O zamanlar bana korkunç gelen bu şeyin şimdi ne muhteşem bir fedakarlık olduğunu idrak edebiliyorum diye de ekliyor.
Zira annem benim tüm yalvarmama rağmen beni dinlemiyor ve bu eğitimden hiç taviz vermiyordu diye sitem ediyor gülerek .

Obama geniş bilgisi ve etkisi ile ABD tarihine damga vuran başkanlardan biri oldu herkesin malumu ..
Ve bu şahsiyetin arkasındaki asıl kahramanın ise annesi olduğunu öğreniyoruz yıllar sonra kendi ifadesinden…

Şimdi çocuklarının eline bir telefon tutuşturan , televizyondaki subluminal mesajlara aldırmadan onları kendi eliyle aptallaştıran , eğitimin içeriğine bakmadan sadece okuldaki öğretmenle onu kısıtlayan ve ufkunu daraltan , bir anneler kuşağından dünyaya damga vuracak şahsiyetlerin çıkması beklenebilirmi ?

Dikkat ettiniz mi bugün nobel ödüllü Aziz Sancar ile aşı mucidi Özlem Türeci ve Uğur Şahin aslında batıda eğitim almış , batıda belirli bir disiplini kapmış ve orada olgunlaştırılmış bilim insanları ….

Bugünün müslüman anneleri dedikodu sohbetleri , çarşı pazar gezmeleri , türlü türlü malayani işleri çok seviyor ve onlarla adeta zamanı nakış gibi işliyor..
Ne doğru dürüst kitab okuyor , ne de çocuklarına okutabiliyor…
Hal böyle olunca müslüman ülkeler teknolojiden sanayiye her şeyde batının eline bakıyor .
Batı’ya kafa tutucak ne ekonomisi nede savaş teknolojisi var o yüzden ABD gibi güçlerin sözünden dışarı çıkamıyor , esaretin hakkını fazlasıyla veriyor..

Yazılar

Demostenes

Leave a comment

Eski Atina’da önemli bir soruna çözüm aranırken kürsüye fikrini söylemek için filozof Demostenes çıkar. Ancak kekeme olduğundan sözünü dinletemez. İnsanlar sürekli kendi aralarında konuşmakta, filozofu dinlememektedir. Bunun üzerine Demostenes, “Bir hikaye anlatıp ineceğim” diye bağırır ve sessizlik olunca anlatmaya başlar:

“Bir yolcu Atina’dan Megara’ya gitmek için bir eşek kiralamış. O eşeğin üzerinde, kiralayan eşeğin sahibi de yayan olarak yanlarında beraber yola çıkmışlar. Derken öğle sıcağı bastırmış, biraz dinlenmek ve öğle yemeği yemek için durmuşlar ama hiç gölgelik yokmuş ve eşeğin sahibi hemen eşeğinin gölgesine sığınmış. Eşeği kiralayan, ‘Sen çekil gölgede benim oturmam gerek’ demiş. Eşeğin sahibi itiraz etmiş: ‘Tabi ki ben oturacağım, çünkü eşek benim.’ Yolcu; ” Ama eşeği kiraladım’ deyince de, ‘Ben sana eşeği kiraladım gölgesini değil’ cevabını almış ve tabi sonunda aralarında kavga çıkmış.

Hikayeyi dinleyen herkes dikkat kesilmiş ve hikayenin sonunu bekliyormuş ama Demostenes bu noktada kürsüden inmiş ve uzaklaşmaya başlamış. Dinleyiciler,” Hey ne oldu sonunda? Hikayenin sonunu anlat” diye bağrışmaya başlayınca Demostenes kürsüye dönmüş ve demiş ki; “Ben sizin için çok önemli bir konuda bir şeyler anlatmaya çalışıyorum ama siz eşeğin gölgesini merak ediyorsunuz. Artık ne fikrimi söyleyeceğim ne de öykünün sonunu” ve yürüyüp gitmiş.

Yazılar

Çİn seddi

Leave a comment

ÇİN SEDDİ

🌿Çinliler barış içinde yaşamaya karar verdiklerinde büyük Çin Seddi’ni inşa ettiler. Yüksekliğinden dolayı hiç kimselerin tırmanamayacaklarını düşündüler…
Fakat, inşasından sonraki 100 yılda Çinliler 3 misli daha fazla işgale uğradılar.

🌿 Düşman piyade askerlerinin, hiçbir zaman duvara tırmanma ya da duvara dahletmeye ihtiyaçları olmadı.
Çünkü, her zaman muhafızlara rüşvet verdiler ve kapılardan girdiler.

🌿 Çinliler yüksek ve kalın duvar inşa etmişlerdi; fakat duvar muhafızlarının karakterlerini inşa edememişlerdi.

🌿 Netice olarak, insan karakterini inşa etmek farklı ve önemlisi.
Her şeyin inşasından önce gelir.
Yeni neslin bugünkü ihtiyacı işte budur.

🌿 Bir oryantalistin dediği gibi; “Eğer bir milletin medeniyetini tahrip etmek istiyorsanız

3 yol var;

  • Aile yapısını tahrip edin.
  • Eğitim sistemini tahrip edin.
  • Rol modellerini ve referanslarını küçümseyin, alçaltın.

Aileyi tahrip etmek için; anneliği küçümseyin ve alçaltın.

🌿 Eğitim sistemini tahrip etmek için; eğitimcilere, öğretmenlere önem vermeyin ve toplumdaki itibarlarını düşürün ki, öğrencileri onları hakir görsün, küçümsesin.

🌿 Rol modellerin itibarını küçültün.
Alimlerin ve bilim insanlarının sinsice mahvına çalışın, ta ki onlardan şüphe duyulsun, kimse onları dinlemesin ya da takip etmesin…

Bilinçli anne kaybolduğunda, adanmış öğretmenler kaybolduğunda ve rol modeller itibarsızlaştırıldığında kim gençlere insani değerleri öğretecek?